to nie wiatr porusza twarz za firanką

solarena

Pią 14:22, 09 Wrz 2005

to nie wiatr porusza twarz za firanką

za plecami za ścianą
może niewiedza udaje sąsiadkę
zapala świeczkę nadzieją na wypadek
gdyby do drzwi zeskrobała mysz albo
ktoś stokrotkę przyniósł stokroć słowo
zagada tramwaj zgrzytem na rogu w bezciszy

poumierali podobni miarowo sercem
wzajemnie rozdzielony czas jej matka też dożyła
kosztowała nawet szczęśliwych lat naprędce
kiedy w dół zbiegał wiek płakała
nad niemowlęciem pierwsze słowa by słuchać
nie znamy się już pora wymalować w oczach blaski
to nic że drży pergamin
one czasami drżą także z radości

Plezantrop

Pią 14:44, 09 Wrz 2005

Ten utwór nasuwa myśl o niewidocznej narratorce, ktorej słowa - niczym litania - brzmią na tle przewijających się obrazów malowanych sepią, choć tu i tam, jak niespodzianka jedna - kolorowy listek, tu kafelek pieca, tam czerwony mak w wazonie...
Dagerotypy...ruchome (wiem, niemożliwe).
I zapach złotego kurzu.
No, coś tak.

Pozdrawiam!

christine

Pią 14:58, 09 Wrz 2005

Nietypowy dla ciebie wiersz, Areno, ale bardzo mi się podoba.
Zobacz profil autora Wyślij prywatną wiadomość Numer GG