postludium

solarena

Wto 16:30, 21 Mar 2006

postludium

takich też spotkałam
zbutwiałych życiem
właśnie takich

kiedy skończył się międzyczas
przerwany tempem pytań
zbudził niepokój

jego palce łamały powietrze
śmiesznie lecz nie do śmiechu jakby
strach kurczył się i kruszył człowieka
skracał do pół spojrzeń
do nagich
przez niedomknięte kłamstwa

wtedy rozpruwał świadomość
własnej nadwiary
w tymczasem

christine

Wto 17:39, 21 Mar 2006

Dużo skojarzeń mam w związku z tym wierszem. Można go różnie interpretować. Tymczasem... może niewczas, może zawczasem -
tymczasowość nasza.
Pozdrawiam Smile

mewa49

Sro 9:50, 22 Mar 2006

może uznasz ten komentarz za mało poważny, śmieszny i niewiele wart, ale jeżeli to jest to co w wierszu ja zobaczyłam, to podoba mi się! Smile Trzy ostatnie wersy perełka.
pozdrawiam już wiosennie i po przeczytaniu wiersza dalej wiosennie, ale tak poważniej.Smile

arena

Sro 23:34, 22 Mar 2006

Dziękuję Wam za wizytę - wiosennie pozdrawiam. Wiersz ciut wygładziłam (pozbawiłam narzędzi ostrych).
Mewo, jeśli widzisz to co ja, to się cieszę, a jeśli więcej - to jeszcze bardziej. Pozdrawiam serdecznie Arena

hewka

Czw 0:08, 23 Mar 2006

śmiesznie lecz nie do śmiechu jakby
strach kurczył się i kruszył człowieka
skracał do pół spojrzeń
do nagich
przez niedomknięte kłamstwa
******************************
zacytowalam, inaczej nie moglam, te slowa zrobily na mnie wrazenie,
pozdrawiam Cie serdecznie:)

arena

Sob 18:45, 25 Mar 2006

Czasami nasze kamyki są tak białe, że znaczą drogę nie tylko nam, Hewko. Zbieramy je oddzielnie, ale układają się we wspólny obrazek. Pozdrawiam serdecznie Arena