cieniem zasłaniasz siebie

solarena

Pon Maj 15, 2006 8:29 pm

cieniem zasłaniasz siebie

rozchodzę się w sobie jak powój
splatając koronę nieba w świadomość
tkane złowrogo przestworza
rzeźbię platyną dźwięku

standardy wygrywane na nocy
zapisane na ścieżkach ust
samotnie
kiedy deszcz żłobi milczenie
niespokojnie bezdźwięczne

powroty bez odchodzenia
wbijają kły do żywego
nie zawieszają tylko na neuronach

na twarzy na dłoniach biały dotyk
znowu fanfary
szepczesz – patrz niebo otwiera oczy
a ja zamykam twoje
w zielonym odcieniu ściany

sen nie zasypia - rozbujał okna
podkręca ciszę do kroków za drzwiami
a tam trzepoczą skrzydła
bez wiatru twojego oddechu

Nadzieja.

a ten zabłąkany przecinek to co mu tak nie smutno? Mruga

(przepraszam ale ja konsekwencję w interpunkcji wyznaję)
w końcu troszkę czasu złapałam i nie puszczę więc czytam i czytam i się zaczytuję. podoba się, wiesz?
(a może w ostatnim wersie twojego?)

pozdrawiam cieplutko naj.
Aś.

Mewa

bardzo, bardzo mi się podoba, no i bardzo:)
pozdrawiam:)

Gurami

Areno jakże prawdziwy tytuł, bo bardzo często tak właśnie bywa, ślicznie to ujęłaś, pozdrawiam majowo Smile

Groszka

ten wiersz jest jak muzyka,
nostalgicznie "wygrałaś go na nocy"
nie jest monotonny, raz po raz słychać mocniejsze akordy