wczesnojesienni

ella_hagar

WCZESNOJESIENNI

Od kiedy pogłębiły się nasze rysy, zaczęliśmy
oddawać się przemijaniu jak złej wróżbie.
I pękło kruche szkiełko klepsydry.
To nic, to nic, mówisz , nic, nic,
a naszą śmiertelność owijasz w bawełnę
domowego obrusa, w który wplatam nutki-smutki.

Coraz rzadziej schodzimy do naszych piwnic
z ciągiem wilgotnych przejść, z półeczkami lepkimi od konfitur.
Odkręcam słoiczek z czerwonym jak czereśnia latem,
a ty w lot chwytasz nitkę, prujesz mój jesienny sweter tuż nad dekoltem
i coraz niżej, coraz chłodniej

kochamy się jakby ospały płomień, jakby taniec
pajęczej nici na wietrze, już nie szarpnięcia lecz dopalanie
wiosny sprzed lat.

Noce wyostrzają nam słuch, rozszerzają oczy, płochliwie
nasłuchujemy uderzeń pór roku, zimnych kroków, zapadających klamek.

pierwszy raz boimy się pukania do drzwi

maj 2010

ella_hagar

To mój stary wiersz - poprawiony i uzupełniony.
W sumie sporo w nim zmian.
Pewnie tamtego nie pamiętacie, to i może się nie zanudzicie. : )
W razie czego walcie prosto z mostu, krytykujcie ile wlezie.

Uściski dla starej i nowej gwardii Amarylisa : )

Christine

Poszperałam, Elu, bo nie do końca pamiętam Wesoly

Poniżej zacytowałam wiersz, który (chyba) masz na myśli, jako pierwowzór.
Dla mnie są to różne wiersze, inne chwile złapane w wersy.
Jeśli stają w szranki, to mimo, a może dla - przepastnego rozgadania - wybieram "Szpary".
Chociaż "Wczesnojenni"
też mają w sobie coś Wesoly

SZPARY

Spośród znaków jakich nie wypatrywaliśmy, pojawiły się
niedomknięte okna, uchylone furtki, drzwi do ciemnych korytarzy –
mroczne szpary, przez które wylewa się rzeka. Próbujemy wracać
i nie możemy. Nie możemy do niej wejść.

Odchodzimy jak w trzepot skrzydeł ptaków,
które ćwiczą odloty, nawołują, stojąc nad krawędzią gniazd,

a ich pióra mają zapach puchu, rzeczy ulotnych, rozmywalnych
w wodzie jak akwarelowe farby tworzące piękne cienie.

Jesteśmy tymi ptakami – mówisz – w pierwszym i ostatnim tańcu
pląsamy i rozmakamy w naszych wodach, zbyt skupieni
na życiu, by zauważyć, że śmierć nadchodzi
znienacka przy popołudniowej herbacie, gdy się odwracasz wstecz,
ciskając do filiżanki kawałek zwykłego herbatnika,
albo nocą, w tunelu miejskiej arterii ( w tunelu jest najczarniejsza).

Więc zamykamy okna, rozpalamy w piecach, uszczelniamy szpary,
coraz częściej i szybciej
przelewa się przez nie coś smutniejszego niż starość.

stary krab

W utworze Szpary świetny użytek zrobiono z owej ptasiej metafory. Nowy wiersz się bez niej obywa, ale niczego nie traci, ma swoje własne, niezaprzeczalne walory.
Bardzo staranna praca, która mi się zwyczajnie - najzwyczjniej podoba. Wesoly

ella_hagar

: )
To nie o ten wiersz chodzi, Krysiu. Ale wcale nieszkodzi, że się akurat te dwa porównuje. Rzeczywiście są podobne w klimacie i mają ten sam motyw - przemijanie.
Wiersz, z którego powstał ten tutaj wklejony, był na starym forum. Już nie mam starej wersji.

Serdeczności i dzięki za zajrzenie, Krysiu i Krabie. : )

Skała

teraz już zaczynam rozumieć co miałaś na myśli pisząc o "odchudzeniu".
Wiersz piękny. Czytając naszła mnie myśl o przenikaniu własnej osobowości, przechodząc przez ciemne korytarze świadomości. choć przesłanie jest jasne.

tak mało czasu spędzamy z sobą
jak goić rany, zostały otwarte
na przekór czasu
na nowo poznając siebie

pozdrawiam

ella_hagar

Skało : ) Ogromnie mi miło, że zajrzałaś/zajrzałeś : )

Dziekuję. : )

Polka

,,a naszą śmiertelność owijasz w bawełnę,,
zamyśliłam się Smutny

nie da się od tego uciec, pięknie o tym czytać jakie to dziwne wiersz na wiele czytań taki dojrzały
Serdecznie Wesoly