ważne

kakaz

echo jakby z mniejszą mocą
odbijało się o most
wpadło do wody, zaszlochało
z gruntu ciężko wyjść, pomyślało

przepłynęła kłoda jakaś z źdźbłem w sęku
kiedyś pachniało łąką i słońce rozgrzewało konary
stąpało po nich dwoje by nóg nie zamoczyć
nagle trach czyżby ze starości się chwieje

w ocean pójdzie z prądem choć ciężka od wody
ale jakże odważna sól zbierać będzie
mewy i ptaki podróżne przysiądą na nią
może do portu dobije, zakotwiczy i wyschnie

pomyślał staruszek ten który miłość wyznawał w sieci
niejedną miał kłodę i kłódkę w objęciach
ważne że chciał być chcianym
czy to takie ważne aby być kochanym

wracaj w echo w gniazdo swej tęsknoty
nie rób krzywdy drzewom serc nie wierć w korze
wszak z nimi wyrosłeś zbierałeś owoce
ach cholero jedna czy to jest dziura czy ten jeden sęk

stary krab

Jasteś mistrzem rzeczy kuriozalnych. Dla wielu sęk, w czym jest, ubawić potrafi. Źdźbło wystarczy, byle w cudzym oku. We własnym belka być musi, to inna sprawa. Ale tu mamy - w owej belce - ten sęk właśnie i w nim dopiero źdźbło. Taki żagielek, który pomaga dyskurs liryczny prowadzić z kłodami, na kłódkę zamkniętymi...

:hamster_sleeps:

Christine

Pełno w tym wierszu karkołomnych sformułowań, trzeba się wczytać, by wyciągnąć sens.
Świetna jest ta ekwilibrystyka słowem.

kakaz

Witaj stary krabie,
jesteś mistrzem spostrzegawczości, sęk w tym że robisz to w taki sposób aby żadne źdźbło nie uszkodziło oka.
Jestem pełen uznania, za twórczość Pana.

kazik

kakaz

Christine,
trudno oprzeć się słowom w niektórych wierszach a zwłaszcza, że jestem jakby ich inspiracją co nie ukrywam patrzę na nie z podziwem.