W blasku jesieni

kakaz

Pomarszczona jak twarz starej kobiety
rozciąga swoje ramiona aż po stary żleb
gdzieniegdzie wyrzucone morzokształty owinęły się
w suknie wodorostów, śpią wśród nagich muszli

Słońce pali sosnowe szyszki, wędzi policzki od zawietrznej
tragarz wiatr posępnie oparł się o wysoki klif
udając zmęczonego rycerza

Na łuku Biała Góra śnieży piaskiem a stary dąb
jak co dzień zagląda w oczy Wisełce
Niebo dziś błękitne choć chmury latawce
rzucają cieniem na dziwnowską latarnię.

Posmutniał dzień wchodząc w kryształowe morze
pozostawił wędrowca w plecaku jak pożółkłą mapę
morskie syreny zawiesiły na oczach bursztynowe korale
usiadły szklanki na wysokich stołkach

Skała

gdzieniegdzie bym tylko przecinki powstawiał i przeniósł gdzieniegdzie
ale klimat ten sam, jak był tak jest

Christine

Zastanawiam się dlaczego lubię takie wiersze.
Chyba jest w nich smak dzieciństwa, magia przygody, albo po prostu baśń.
Miło jest wrócić do tych klimatów Wesoly

kakaz

Witam.
Drodzy moi, dziękuję za komentarz do wiersza, który powstał 3 lata temu.
Jesień różnymi kolorami się mieni czasami w tej barwie doszukać można się upływu czasu, wspomnień, westchnień lecz nic nie zastąpi jej kolorów.
Kolorów w świetle słonecznych promieni, odbicia jej światła w Bałtyku i melancholii.
No cóż o tym czy na łamach "Amaralisu" moze powstać ładny wiersz o jesieni zapewne tak bo przecież każdy z nas widzi jesień po swojemu, każdy dojrzewa do niej po lecie i widzi jak czas pędzi milowymi krokami do przodu.
Dlatego wiersze o jesieni mają swój urok o którym tak pięknie pisali nasi poeci.