Tkacz intymnych gobelinów

Marek Olszewski

...żonie

Podglądałem Cię nocą okiem dziurki igielnej
(widać drobniejsze rysy marzeń).

Słońce spływało z czas wstrzymujących antyramek,
zawieszonych tuż nad łóżkiem.
Przenikało przez pory skóry
i lśniło kolorem bieli odbitej w złocie.

Jest taki sennik, który interpretuje te barwy.

Pierwsze jego sceny sczytywałem z rzęs,
w blasku świec przepuszczonym przez soki owocowe
i kiedy mnie czytałaś palcami poprzez włosy
(gdy zamarłem ulgą na kolanach).
Również w parku z zatopioną w porzeczce miętą,
kiedy dzióbnęłaś mnie przed zwierciadłem odbijającym noc
i za dnia, gdy studziliśmy łzy, topiąc nektar malinowy
w porcelanowych, cejlońskich naparach.

Sennik scen - tęcza, której żaden z kolorów nie jest obcy.

Podglądałem Cię nocą i podsłuchiwałem pulsu
(bezpiecznie wygrywającej dźwięki pozytywki).

Obawy o nowo posadzone drzewo
przeplatały się z gwarancjami dobrej pogody,
wiatru studzącego nadmierne słońce i łez,
które nie raz zwilżać będą spękaną ziemię.

Bo wiesz, że choć nie będzie łatwo na folwarku,
sprzyjających kart rozdawanych przez dobrego Boga
nigdy nam nie zabraknie...

Odcina je kolejno, za nasze nienaganne intencje
(pomimo, że nie składamy pokornie dłoni).

A teraz śpij, ja popatrzę jeszcze okiem dziurki igielnej
i splotę wrażenia w płótno, którym o świcie nakarmisz rzęsy.

Christine

Bardzo liryczny i piękny wiersz, Marku.

Ale tu:

...Słońce spływało z czas wstrzymujących antyramek...

chyba musisz coś poprawić Wesoly

[/b]

Marek Olszewski

hewka

ladnie, lirycznie i obrazowo, a ladnie tak podgladac ? toz to grzech... ale nie pierworodny:)
pozdrawiam

Christine

Musieć nie musisz, ale źle się czyta.
Czy nie lepiej napisać płynnie po polsku:

Słońce spływało z antyramek wstrzymujących czas

Marek Olszewski

ella_hagar

ono

dłużyzna -jak tu dobrnąć do końca

Marek Olszewski

Jak dotąd widzę, że wać "ono" potrafi tylko wystawiać oceny... Ten be, a tamten cacy. A może to "ono" samo zaprezentuje na co je stać? Chętnie zapoznam się z twórczością kogoś, kto ma tyle do powiedzenia o twórczości innych.

Ellu - jeśli nie po polsku, to po jakiemu? Faktycznie jest tam inwersja, jednak to nie proza, a poezja, a w niej tego typu środki i rozwiązania mają prawo bytu... Nie odpuszczę sobie prawa do swobody, jaka przysługuje tej formie twórczej.

Christine

Marku, aleś ty przewrażliwiony...
Przecież nikt ci nie każe niczego zmieniać, ale czytelnik - a jednocześnie krytyk - ma swoje prawa Wesoly

Jak widzimy, że obraz jest piękny, to go chwalimy, ale jeśli krzywo wisi - to też zauważamy i podpowiadamy: może by tak naprostować?

Marek Olszewski

ella_hagar

Marku, Marku Wesoly

To najpierw o wierszu.
Przede wszystkim – jak to często u Ciebie – bardzo ładny, metaforyczny tytuł, który dobrze współgra z treścią wiersza. To mi się podoba.
Podoba mi się także pomysł na treść – ta impresja, czy raczej relacja z odczuwanych wrażeń, z przemyśleń peela, patrzącego na ukochaną.
Jest lirycznie i jest ładnie, subtelnie, poetycko.
Bardzo mi się podoba porównanie bijącego pulsu do dźwięków pozytywki. Udane to.
Jest ładne obrazowanie.
Zatem jestem do wiersza na TAK.
Wesoly

Ale... Marku. Tak nie można.
Bo zła gramatyka trochę psuje urok.

Przede wszystkim ten szyk przestawny : „słońce spływało z czas wstrzymujących antyramek”.
Po polsku tylko dlatego, że zawiera polskie słowa.
Z jakiego języka to składnia ? Nie wiem i nie chcę wiedzieć, ale nie jest ładnie, rzuca się w oczy, łamie rytm i nie od razu jest czytelne. Po prostu za bardzo zakłócasz szyk zdania.
O ile ładniej byłoby: słońce spływało z antyramek wstrzymujących czas albo: Z antyramek wstrzymujących czas, spływało słońce

Widzisz, po polsku zapytamy np. „Czy Marek pójdzie wreszcie na kompromis? , ale kiedy przestawimy wyrazy otrzymamy np. „Pójdzie wreszcie Marek na kompromis, czy nie?” - i to nie będzie składnia polska, tylko rosyjska.

Owszem, inwersja, tj. zakłócenie gramatycznego szyku zdania, jest stosowana jako środek stylistyczny tak w poezji jak i w prozie. Ale po coś. Np. żeby stworzyć urok, nastrój, dla rytmu, rymu, podkreślenia.
U Ciebie tylko razi i utrudnia czytanie. Sorry. Wesoly

Drugi fragment z przestawieniem wyrazów, który utrudnia czytanie (i odczytanie znaczenia), to:

Bo wiesz, że choć nie będzie łatwo na folwarku,
sprzyjających kart rozdawanych przez dobrego Boga
nigdy nam nie zabraknie...

Nie jest to dobrze napisane, zła składnia. Tu także za bardzo zakłócasz szyk zdania, co przesuwa akcenty logiczne, kolejność obrazów, znaczeń.
Inwersja tak, ale uzasadniona, nienachalna.

Poza tym....
Marku (tylko mnie nie bij).
Nie można napisać podsłuchiwałem pulsu.
Bo piszemy : podsłuchiwałem puls a jesli pulsu to: słuchałem pulsu. Nie inaczej.

A to? "dzióbnęłaś" ? czy dziobnęłaś ? Literówka?

I jeszcze czas, w którym napisałeś wiersz.
Całość jest w czasie przeszłym – podglądałem, spływało, podsłuchiwałem itp.
A końcówka jest w czasie teraźniejszym: „śpij” – mówi peel – „popatrzę jeszcze”
Brak mi jest jedności czasu. Wpływa to na trudności ze zrozumieniem treści – co kiedy właściwie się dzieje?

Przepraszam za ten długi wywód. Znasz mnie, nie weźmiesz za złe.
A Twój upór zostawania przy swoim, to chyba jednak nie wrażliwość, drażliwość na krytykę, tylko raczej brak autorytetu.
Fakt. Jestem niespecjalistką od wierszy i nie jestem polonistką. jaki tam ze mnie autorytet. Zresztą zwykle mi podkreslasz w odpowiedzi: Elu, to nie proza, dając do zrozumienia, gdzi9e mnie plasujesz.
Tylko dlaczego ufasz tym, którzy wyłącznie chwalą? oni też, często nie są polonistami ani też "specjalistami" od poezji.
Wesoly

Buźka dla Ciebie. I dla twojej ślicznej żony. Wesoly

I ucałowanka dla dzidziusia.
Mam dla Was wiele sympatii. Wesoly

ella_hagar

Marek Olszewski

...bo niema jak zdrowa dyskusja. A my z Ellą (choć zdania nasze zwykle się różnią) to se podyskutować (ze wzajemnym szacunkiem) lubimy. Podobnie z Krysią.

Ale pozwolę sobie podkreślić cytat:

Christine

Tak się zastanawiam...
Marek upiera się przy swoim języku - niewątpliwie sprzecznym z poprawną gramatyką, ale może to można zaliczyć do kolokwializmu stosowanego, w końcu język potoczny jest czasem celowo stosowany w poezji - nie wiem. Ella wspomniała o autorytecie - tak, tylko ktoś taki, jak np. prof Miodek może byłby w stanie przekonać o słuszności lub niesłuszności stosowania takiej inwersji.
Ale ja chcę o czymś innym...
Mały dopisek pod wierszem, dedykacja, uświadomił mi, że jest to przepiękny wiersz o miłości.
Niewiele jest takich wierszy, które nie nie mówią wprost o fascynacji - erotycznej lub emocjonalnej - z reguły oscyluje się wokół słowa "kocham", jakby ono samo w sobie było poezją.
Nie, to nie tak.
Sztuką jest tak wyrazić swoje emocje, żeby czytelnik uległ empatii, aby szukał odniesień w swoich uczuciach, w swoim życiu.
Marek napisał wiersz o podglądaniu, a właściwie o uświadomieniu sobie poprzez spojrzenie z innej, bardzo wąskiej i specyficznej perspektywy na kobietę swojego życia, że TO JEST TO....

Mnie ten wiersz wzruszył i naprawdę nieważne, że czytam go sobie inaczej: jest piękny.