Through

Christine

Through

Pokolenia przepływają przeze mnie,
gaszą świeczki kolejnym listopadem.
Wiatry. Deszcze. Nie jestem z kredy
nie rozpuszczę się.

Bezwiednie bębnię palcami po stole
na twój sposób pochylam plecy.
Gdyby mnie ktoś nagle spytał
odpowiem twoim nazwiskiem.
A przecież miałam być inna.

biegłamgoniącfale by się przekonać,
że na wieki zostawiają sól na skórze
i puste ręce. Bez wieku już jestem.
Niedostrzegalna.
Pstro
kata
tato.

Shibbi

B R A W O ! ! !

Cudnie, radośnie i z fantazją ułańską - choć o naszych bliskich zmarłych, o których wspomnienie zawsze kręci w oku, a tu - na luzie, no co? Przecież nadal jesteś . . wiem to Wesoly

SUPER!!!

Ależ mi sie podoba - nie wiem czy podskakiwać z zachwytu, czy piszczeć - Wesoly

Pogaduszki sobie z NIM urządziłaś w bezpardonowej radości i "cykora" Mruga

eh:) Mój też już tam - od iks lat.... Wesoly

a dla mnie TU;)
Nawet przyprowadziłam kiedyś psa, żeby mu pokazać Wesoly

Ostatnia zwrotka - nie dość, że to jakiś magiczny "majstersztyk" to w dodatku NIESIE Wesoly

Strasznie mi się podoba Christin - zabieram w całości - powieszę na widocznym miejscu - Wesoly

na drzwiach - przechodząc będę czytać zeby TAM być z NIMI TU Wesoly

haha - ale nakręciłam, ale normalnie mnie huhuh:) Wesoly

TEGO mi trzeba było Wesoly

Dziękuje

Skała

Przeszedł mnie pozytywny dreszcz emocji.
Dzięki temu
Wyobraziłem sobie kobietę w pochmurny, mglisty, listopadowy poranek w miejscu gdzie ludzie śpią inaczej niż zwykle, pochylona nad jej tylko znanym nazwiskiem w skupieniu przeprowadza rozmowę. Deszcz i wiatr przy tym niema najmniejszego znaczenia, ważna jest chwila.

pozdrawiam

Christine

zawsze mi mówili, że jestem podobna do ojca, a ja się zżymałam, bo byłam zbuntowana i chciałam odlecieć daleko od gniazda. Na starość uświadamiam sobie, że to nie było takie złe (podobieństwo) i cokolwiek bym zrobiła, nieświadomie pwtarzam jego gesty i powiedzonka. W wiersz wplotłam niektóre z nich, zwyczajne, ale teraz... może już zapomniane?
Gadam sobie z tatą często, bo w końcu to jego wina, że powtarzam jego błędy, co - nie?

kakaz

Ech Krysia nie ma jak to zwierzyć się tacie, przecież kto jak kto ale on zawsze się "czepiał" na dobre i złe. Potrafiłaś po latach powiedzieć, ze jesteś taka jak trochę on, pomimo , że pstrokata to jeszcze bez wieku to znaczy ciągle taka sama.
Winno się melancholijnie przystosować do tej chwili ale TY nie poleciałaś at hoc i fajnie, lubię te klimaty.

kakaz

I po TY powinien być przecinek.

Polka

,,miałam być inna,, jestem jaka jestem. Może i ten listopad trochę smutny ale popatrzcie jak my ciepło o nim mówimy. Niezwykłe jest to jak nieobecni potrafią być pięknie obecni to jest fenomen.
Christine wiersz na medal Wesoly

ella_hagar

tak, podoba mi się.! I fajna gra słów na końcu.
biegłamgoniącfale – nie koniecznie tak lub nie rozumiem, że koniecznie Wesoly

Ale ciut bym zmieniła, zobacz, czy ci pasuje : )

Pokolenia przepływają przeze mnie
gaszą świeczki kolejnym listopadem. (w l.poj. jest mniej sylab i płynniej się czyta)
Wiatry. Deszcze. Nie jestem z kredy
nie rozpuszczę się.

Bezwiednie bębnię palcami po stole
na twój sposób pochylam plecy.
Gdyby mnie ktoś nagle spytał
odpowiem twoim nazwiskiem.
A przecież miałam być inna.

biegłamgoniącfale by się przekonać
że na wieki zostawiają sól na skórze (przestawiłam, bo bardziej czytelne się zdaje)
i puste ręce. Bez wieku już jestem.
Niedostrzegalna.
Pstro
kata
tato.

Pozdrawiam serdecznie Wesoly

Christine

Dziękuję, kochani, za komentarze, cieszę się, że wiersz został zauważony.
Jest bardzo osobisty, jak wspomniałam, wplotłam w niego powiedzenia taty. Miał ich tak dużo, na każdą okazję.
Nie jesteś z cukru - to chyba znacie. Ale - biegnacapofalach - to inna historia. Wzięła się z lektury i z tęsknot o żeglowaniu, a także z tego, że dla taty wciąż byłam dziewczynką goniącą fale przy brzegu naszego morza. I pstrokatą smarkatą. Tak to jest z ojcami. Dopóki żyją.