Stryjenka

stary krab

Ludzie poczciwi, ludzie malowani
w kukułki, w pawie, jaskier na kożuchu*

w dolinie rzeka
wioska wśród zieleni sadów wiśniowych
i przydrożnych wierzb

po prawej cmentarne wzgórze
parking dla powracających

wnętrze widne twarze znajome
dłonie ściskam w milczeniu
odkłaniam się prowokując
dygnięcia kolejnych czupryn
łysin i farbowanych fryzur

ona jedna gestem ni drgnieniem chociaż
w oplecionych różańcem dłoniach
ujawnia zdjęcie mężczyzny który
czeka na nią od czterdziestu trzech lat

dla niej były wszystkie maki chabry kąkole
jaskry firletki kaczeńce z mokradeł nad rabą

pracował ciężko i modlił się żarliwie lecz wtedy
zostawił ją dla kwitnącej na miedzy ptasiej czereśni

awersami banknoty wśród monet numizmat
pieśń żniwna czasów pomoru
– w dolinie życia będę szukać boga –
jedna z wiszących u sufitu śmierci
machnęła chorągiewką i znieruchomiała

po wrzuceniu grudki kuzyn prowadzi
gdzie małe grobki z aniołkami
– tu leży moja siostra wcześniaczka a tu brat niemowlak

pracowali zawsze oboje bywało ojciec darł się na mamę
przy sianokosach żniwach czy młocce uderzył potem
przepraszał płakał i tulił aż się znów pokochali
na tych pokosach snopkach czy mierzwie

– teraz gra serdeczna matko na tym srebrzystym kornecie
co go wymienił na rower by w zaloty pojechać

– zmyślasz ateusz – to kobiety śpiewają

*Tadeusz Nowak

Christine

"zmyślasz ateusz"
a może nie zmyślasz?

Odchodzi do lamusa kolorowy świat, o którym piszesz i nie ma na to rady. Zachowa się tylko w tych opisach - szczerych, prawdziwych, czasem bolesnych, gdy złe wspomnienia dominują nad dobrymi.
Cieszę się, Władku, że piszesz TAKIE wiersze, a ja mogę je czytać i jeszcze wnukom wytłumaczę o co chodzi Wesoly

Acha, co właściwie stało się przy tej czereśni?

stary krab

Kłaniam się Krystyno.
Wpadłem do Ciebie z tym wierszem, ufając że uzyskam zrozumienie, czy choćby wyrozumiałość. Bardzom rad, że nie czekałem długo na komentarz. Wpis, który mi zostawiłaś, pozwala niechęć do pisania zastąpić wątpliwością. To pierwszy dopiero w tym roku mój wers libris. Na "Ósmym piętrze" zachęcali do konkursy wiersza z mottem. Skojarzyłem fragment poezji Tadeusza Nowaka z prawdziwą historią...
Pytasz o pewien szczegół. W pierwotnym zamyśle miało być wyraźniej. I jeszcze parę innych aspektów. Robił się natłok, strona kartki kończyła się mimo skrótów. Uciąłem więc trębaczem, którego akurat na tym pogrzebie nie było. Treści starczyłoby jeszcze na dwa następne, albo jakieś mroczne opowiadanie.

Może się odezwę na priva.

Jak zawsze z szacunkiem i niewątpliwą sympatią. Wesoly

Władysław

Christine

Czasem sobie myślę jaka szkoda, że ograniczamy naszą wyobraźnię i pamięć, pisząc według obowiązujących kanonów. Przegadane, powiedzą, prozowate, powiedzą, gdy trochę nas poniesie. Ale właśnie wtedy, gdy "ponosi" jesteśmy najbardziej autentyczni i malujemy obrazy pełne zdarzeń, znaczeń, emocji, zapisujemy historie ludzi, o których już tylko my pamiętamy.
Kanony są po to, aby je łamać, wartości artystyczne często są dostrzegane w innej epoce, więc po co sobie odmawiać wersów, na których nam zależy?
Dla mnie twój wiersz jest ciekawy i mam apetyt na więcej, może jakiś cykl stworzysz?
Zachęcam też do pisania wspomnień, bo każdy ma jedyne w swoim rodzaju, niepowtarzalne.

Z serdecznymi pozdrowieniami Wesoly

stary krab

Twoja zachęta jest kusząca. Może spróbuję przymierzyć się na tryptyk?

Jestem strasznie leniwy. Kusi jakiś kawałek prozy, lecz nie mogą się zdyscyplinować. My tu mamy miejsce na prozę? Napisałem pierwszy kawałek dla siostrzenicy, prosiła o "wspomnienia i anegdoty" do Kroniki rodzinnej. Będziesz łaskawa przeczytać i skreślić parę uwag?

Serdeczności,

Władysław

Christine

Oczywiście, mamy miejsce na prozę Wesoly

Wyślij na priv, jeśli chcesz poznać moją opinię, ale równie dobrze będzie jak wkleisz w dziale prozy, na pewno jest ok.

Polka

Tan czas taki nieubłagany. Kiedyś, kiedyś było inaczej, skromniej, zdrowiej. Nie miałam kożucha w jaskry za moich czasów modne były gładkie. Potem, dumnie wkroczył ortalion. Nie tak dawne życie przetrwało w okruchach w tradycjach, dzięki ludziom którzy chcieli, chcą się wspomnieniami dzielić. Pięknie opowiedziane. Pozdrawiam Władku Wesoly

stary krab

Shibbi

Kurcze - przeleciały mi przed oczami wakacje na wsi u Cioci.
NIKT już nie pamięta żniw, sianokosów, wrzasków porannych Wujka i dyszenia wieczornego. Niedzielnych przeprosin i od poniedziałkjuy dawaj - od nowa.

Super - choc chwilami totalnie się zagmatwałam - ale super. A forma ?? ma swoje PLUSY i UROK.

stary krab · Wysłany: Pią 13:00, 02 Mar 2012 Temat postu:

ella_hagar · Wysłany: Nie 20:18, 18 Mar 2012 Temat postu:

Bardzo to szczere, Krabie, prostoduszne (w dobrym tego słowa znaczeniu) i przekonywujące, że prawdziwe.

Ukłony : )

stary krab · Wysłany: Śro 15:54, 21 Mar 2012 Temat postu:

Dziękuję Ellu serdecznie. Miło przeczytać twój komentarz. Wesoly

kakaz

To kolejny twój wiersz w stylu świadomej retoryki to świat udany w swojej wyobraźni.Pozdrawiam

stary krab

Kakaz, jak miło, że zechciałeś się wypowiedzieć.
Dziękuję, jakkolwiek należy pojmować ową świadomą retorykę. Wesoly