Poplątane języki

Polka

Tyle zim minęło, tyle wiatrów owiało twarz.
Więc jak mówić o latach, skoro wszystkie
do siebie podobne.

Kłębek nici włożony nie tam gdzie trzeba,
zwitek pożółkłej, koronkowej tasiemki -
przestałam już szukać.

Siedzimy wokół kuchennego pieca zjednoczeni
odziedziczoną potrzebą pilnowania ognia.
Płomienie buzują pośród wilgotnych gałęzi -
umierają żółto, odradzają błękitnie
gdy inne w tym czasie spalają się na popiół.

Odurzeni żarem, zamknięci w sobie.
Każde po swojemu.

Christine

Witaj.
Twój wiersz podobnie jak sąsiadujący z nim wiersz Kraba, nawiązuje do przemijającego życia i do wspomnień, jakie ma każdy. Nie ma dni i lat jednakowych, przeszłość jest zawsze ciekawa i pełna emocji. Krab się trochę rozpisał, ty - jesteś zamknięta w sobie.
Trochę szkoda, że zamykasz swoją przestrzeń tylko wokół domowego ogniska, bo to na pewno nie wszystko.
Wiersz dobry, spójny, ciekawy - ale ja chciałabym więcej Wesoly

Shibbi

Christin ma racje -

ja czytam między wierszami ale - ale czy dobrze Confused

kto wie

strasznie smutno - Smutny

Wiem, ze nie ma powodów do kopania po tyłku z radości - ale jednak, ale jednak żyjemy i to całkiem nie źle:)

Pozdrawiam s.

stary krab

A jednak razem. Cisza tylko z powodu chwilowego zaplątania języków. Zawsze można rozplątać, gdy będzie się chciało o coś spytać, czy zwyczajnie zagadnąć. Cool

ella_hagar · Wysłany: Nie 20:14, 18 Mar 2012 Temat postu:

Prosto, lirycznie i zgrabnie. Wesoly

Ukłony : )

kakaz

Nie byłbym sobą gdyby nie wiek, wiek który podobny do babiego lata i srebrnego obłoku usiadł obok Twoich wierszy i z nutką żalu a i radości powspominał zające.
Ślad żaru widać na skórze choć liście palą się zawsze tak samo.Sztuką jednak jest patrzeć na nie takim samym okiem.

Juragos

Płomień i dwa serca, grzejące się dojrzałą miłością. Lata mijają poezja miłości zostaje.
Tchnie nostalgią za czymś ulotnym, czymś co minęło i tylko pozostało w pamięci oraz w wierszu...
Pozdrawiam Jurek