POEZJA WIGILII

ella_hagar

Poezja wigilii

Poezja wigilii – pachnąca grzybową,
kolędę z aniołem nucąca nad stołem,
falbankę pieroga zalotnie rozkręca,
niesie ocieplenie, nastraja na Święta.
Codzienność po zmroku rozjaśnia jak gwiazda,
zagubione ptaki zwołuje do gniazda,
na szczycie choinki z cherubinem fruwa,
błyska na gałązkach, pokazuje cuda.
I wśród nocnej ciszy nalewkę poleje,
pod zielonym drzewkiem położy nadzieję,
sypnie magią, mocą i tryśnie humorem,
porozmawia z kotem albo z labradorem.
A na końcu może coś
o tym, kiedy mija noc:
ona siada na brzegu talerzyka
(jak na brzegu świata),
i tik-tik,
w sercach tyka
jak boska liryka.
I jest w niej coś ze świętych madonn -
czułego,
nieuchwytnego,
bliskiego,
coś, czego nie chce się wypuścić z ramion.
A między wersami
drobnymi krokami,
idzie, idzie ten czas
od dwóch tysięcy lat.

.

Christine

ślicznie!
Czuję już nastrój świąt.

Misza

Bardzo nastrojowy i ciepły wiersz.
Rzeczywiście, przywołuje obrazy.

antra

Nastrój bardzo wigilijny, a już po..., niestety

stary krab

Przeczytałem z przyjemnością. Najdłużej mnie zatrzymała owa refleksja na zakończenie. Dla mnie czas zdecydowanie z wiekiem przyspiesza. W dzieciństwie owe tysiąc dziewięćset pięćdziesiąt lat to było jakby pół wieczności. A teraz? Do setki mi brakuje mniej niż jej ćwiartkę, co to jest, jak się już tyle przeżyło. Dwadzieścia takich setek. to już jest wyobrażalne.
Pozdrawiam Cię Elu serdecznie.
Szczęśliwego Nowego Roku.