Noce na Atlantyku

Marek Olszewski

żonie

Zbudowałem niegdyś ołtarz z żółtego ryżu,
kruchych brokułów i wstydliwie zarumienionego kurczaka.
Ukradłem niebu księżyc i gwiazdy,
by przystroić nimi pościel pierwszej nocy.

Nie byłaś już panienką z gołymi paluszkami.
Czarny kamyk w złotej obroży pulsował niepewnie
jak historia Atlantów, pozostająca wciąż hipotezą.
Gdzieś pod dnem oceanu rodził się nowy kontynent.

Nie pamiętam, jakie piliśmy wówczas wino.
To była ciepłokrwista, namiętna Kadarka,
czy może ciężki i cierpki (jak nasze życie) Balaton?
Spijaliśmy je z drżących, gorących równoleżników ust.

To był renesans po epoce modlitwy.
Wspólnie opłynęliśmy Przylądek Dobrej Nadziei,
wieże patrzące do Boga zastąpiliśmy kopułami,
które miały zatrzymać czas, a w sztuce

miejsce smukłej Matki Panny zajął prywatny Leonardo,
oddający opuszkom palców całą geografię ciał.
Nasz świat nie był już gładkim dnem talerza.
Życie... Poznało smak pieprzu, gałki, imbiru i kurkumy.

ella_hagar

Ładnie liryczny. : ) Z sercem napisany.
A ja z wielką życzliwością czytam. : )

Dość zgrabny. Ale... malutki retusz... Nie chcę, ale muszę.
Popatrz.

Zbudowałem ołtarz z żółtego ryżu,
kruchych brokuł i kurczaka z rumieńcami wstydu.
Ukradłem niebu księżyc i gwiazdy,
stroiłem nimi pościel pierwszej nocy.

Nie byłaś panienką z gołymi paluszkami.
Czarny kamyk w złotej obroży pulsował niepewnie
jak historia Atlantów, pozostająca wciąż hipotezą.
Gdzieś pod dnem oceanu rodził się nowy kontynent.

Nie pamiętam, jakie piliśmy wino.
Może ciepłokrwistą, namiętną Kadarkę,
może ciężki, cierpki (jak życie) Balaton?
Spijaliśmy je z drżących równoleżników ust.

To był renesans po epoce modlitwy.
Wspólnie opłynęliśmy Przylądek Dobrej Nadziei,
wieże patrzące na Boga zastąpiliśmy kopułami,
które miały zatrzymać czas. W sztuce,

miejsce smukłej Matki Panny zajął prywatny Leonardo,
oddający opuszkom palców całą geografię ciał.
Świat nie był gładkim dnem talerza, życie nabrało smaku
pieprzu, gałki, imbiru i kurkumy.

Tak bym to widziała, Marku. : ) I serdecznie Was pozdrawiam. Kapeluszem do ziemi się kłaniam.
ela

Shibbi

dla mnie samo napisanie wiersza jest już wyczynem na granicy pilotów nacierających na WORD TRADE CENTER - a już retusz tego wyczynu nie mieści mi sie w pale - i i i i to mój PODZIW i proszę sie nie obrażać Wesoly

Dla mnie

autor albo dojrzewa w jakiejś pysznej, dębowej beczce w północnostokowej skale w Sainte Amour - alibo i nasiąka futerałem po Stradivariusie Wesoly

pięknie i szumnie i dumnie Wesoly

Kłaniam się Wesoly

Marek Olszewski

Christine

Słyszysz ten gwałtowny plusk i prychanie? To płynę ja, wpław za tobą, by się dostać do tej łajby, załapać na winko - choćby nieco podlejszego gatunku, za to w jakim towarzystwie!

Pozdrawiam wakacyjnie Wesoly

Skała

zaciekawieniem czytam, jak można się się zakochać,
wspomnienia pielęgnować z życzliwością

gratuluję i pozdrawiam

hewka

bylam i czytalam... pozdrowienia dla Was sle:) i niech Wam sie sciele jak napiekniej:)

stary krab

Pięknie to dopracowany wiersz i pouczający. Pozdrawiam Autora.

Marek Olszewski

Dzięki za miłe słowa... Pozdrawiam cieplutko.