Nie watpię ja utykam

hewka

Nie watpię ja utykam
---------------------------

dzień na styku przedsionka modlitwy w jutrzence
ręce zajęte przędzeniem pustej pajęczyny
zaściele się śnieg Narodzenie odbiegnie w czerwony wir
postnego barszczu
pizza za rogiem w chinskiej kruche raczki w obręczach sosu na kwaśno słodko
kropka makowca jeszcze i drożdże
rosną

wiara nadzieja miłość to takie ludzkie jak połamany opłatek

w Zmartwychwstaniach jest pojęcie odrodzenia
rok za rokiem biegnie a ja taka mądra aż niemądra

i mało mi zielonych przedproży wiosny
sentymentu do odległości w bez
nasiąknięty euforią zapachów kasztan w bieli
zrodzonej bez mojego udziału

tak wszystko szybko mija że gubię się w niezliczonych znakach
już wczoraj grożono Apokalipsą więc trzymaj mnie mocno
za rękę

kakaz

no Henia tak wyczuwam w tym wierszu samotność nadchodzącą na święta, czyżby kolejne.
Mądra nie mądra jakaś przyczyna musi być a wiersz nich trafi do tych co też mają wątpliwości.
A pro po, w kasztanach tkwi to coś pomiętolisz i r o m a n t y z m

mija.
prawda.

hewka

tak, kasztan w reku trzymany daje cieplo, krzatnina swiateczna, wiele mysli sie kotluje, rodzina, nasze zycie, i my w tym wszystkim
dzieki ze wdepnales:) serdecznosci sle i niech Ci bedzie pieknie:)

mewa

Hewuś

gdy czytałam Twój wiersz przypomniały mi się wszystkie kasztany poutykane w kieszeniach płaszcza, kurtek:) dają ciepło, zresztą bawię się nimi trzymając ręce w kieszeniach:) Co mają moje kasztany do tego wiersza? Dużo, bo one są, by mieć nadzieję, że następnej jesieni wymienię je na nowe:) Wesoly

Tak jesteśmy w tym życiu, takim małym jego centrum, centrum na naszą miarę. Nasze postne Wigilie przeplatają się z fastami, nasze poukładane, przez nas, dni musimy pogodzić z dniami innych, nasze zmartwychwstania... są najważniejsze, tak, ważne bardzo!!! bo łamiemy opłatek, mamy dłonie zajęte przędzeniem pustej pajęczyny, kisimy barszcz... moze ktoś to zaobserwuje, nauczy się od nas, kiedyś tam powie: Wiesz ona potrafiła mieć zajęte dłonie... Piękny wers:
ręce zajęte przędzeniem pustej pajęczyny .

Warto tę pajęczynę przęść!!!

Ściskam:) Wesoly

Shibbi

Hewik niech Cię szlag. Jezus Maria

nie mam słów jakie cudne Uwaga

gurami

"Ostatnie zwiędły kwiaty..."

Ostatnie zwiędły kwiaty, zważone kasztany
Sieją po szarej drodze liście złotordzawe.
Brunatnym skib kożuchem nakryły się łany
I ziemia żegna krasę swą, jak starość sławę.

Wiatr przegania po polach siwych mgieł tumany,
Zmarłe lato w zmierzch wiozą chmury niełaskawe,
A staw w zwierciadle wody do snu kołysanej
Tę charonową piękna odbija przeprawę.

I gdy w gałęziach nagich trwogą krzyczy ptactwo,
W smutku pory znajduje duch powinowactwo
Własnej doli i spada nań brzemię żałoby.

Jak pielgrzym o głaz twardy wspomnień się potyka,
Lecz jeśli się pochyla, to li do rzemyka,
By ciaśniej opiąć sandał na drodze przez groby.
/Leopold Staff/

pozdrawiam, piękny wiersz

hewka

dzieki Dziewczyny, dzieki Gurami... za ten piekny wiersz:)
serdecznosci sle i slonka,niech Wam bedzie pieknie w te adwentowe dni:)

ono

Polka

Trzymam Hewko trzymam i nie puszczę Mruga

Wiersz cudny!!! Serdeczności moc Wesoly

Christine

Ja też trzymam i nie puszczę!
Trafiłaś w sedno, Hewko: to krąg przyjaciół sprawia, że się nie boimy i nie gubimy w chaosie codziennych wydarzeń.