Mgnienie

Skała

chwile kolejne wiatr,
rozpyla pośród zakamarków dnia
rodząc się w majowej mgle i gasnąc w cieniu
podniebni zwiadowcy tną przestrzeń poranka
śpiewem kołysząc łzy na zielonej twarzy,
jakby w dloniach architekta,
kreską niebieską,
zatrzymał się czas i harmonogram pieśni

w tej ciszy szaleństwo trwa,,
pomiędzy ścianami
po podłodze ze smiechu tarzają się smutki
jeszcze nie czas by chować glowę między kolanami
i patrzeć,
jak lodowate słońce ogarnia umysł
nie,
nie możesz jeszcze iść spać przyjacielu
za oknem tyle słów graniczy z okrucieństwem

drzwi zaskrzypiały,
znajomy dżwięk wypelnił pustkę,
wielkimi literami z nadzieją zawisło szczęście
to nowy dzień,
hucznie bije w okno horyzontu
spojrzeniem ogarnia, to co cieniem się okryło

Christine

Poczułam dreszcz na plecach, jakbym oglądała horror.
Świetnie zbudowałeś nastrój, Skało.

"po podłodze ze smiechu tarzają się smutki "

Te tarzające się smutki jakoś mi nie pasują do całości.

stary krab

A mnie te tarzające się smutki podobają się. Podobnie wielkimi literami zawisło szczęście (lecz z pominięciem nadziei).
Lubię utwory z pewnym dystansem, pozbawione nadmiaru powagi.

Sam początek wymaga chyba jeszcze uważnego przeczytania i, być może, maleńkiej korekty.

Wesoly

ella_hagar

Rzeczywiście, określenie „ze śmiechu tarzają się smutki” bardzo udane. : )
I jeszcze „lodowate słońce” – nieźle pomyślane, jako oksymoron.

Ładne jest też: „nowy dzień hucznie bije w okno horyzontu”

W sumie nieźle pomyślane, liryczne jak trzeba, ale…
Może nieco dopracować w kierunku „odchudzenia” ? Bardziej uwydatnić przekaz?

Ukłony dla Skały ślę : )

Skała

Mgnienie

wiatr kolejne chwilę, rozpyla
pośród zakamarków dnia
rodząc się w majowej mgle,
gaśnie w cieniu

poranni zwiadowcy tnąc przestrzeń,
śpiewem kołyszą łzy na zielonej twarzy,
jakby w dłoniach architekta,
kreską niebieską,
zatrzymał się czas, i harmonogram pieśni
w ciszy trwa szaleństwo,

pomiędzy ścianami
ze śmiechu tarzają się smutki
nie czas chować głowę między kolanami
patrzeć,
jak lodowate słońce ogarnia umysł
nie,
nie możesz iść spać przyjacielu
za oknem słowa graniczą z okrucieństwem

drzwi zaskrzypiały,
znajomy dżwięk wypełnił pustkę,
wielkimi literami, zawisło szczęście

nowy dzień hucznie bije w okno horyzontu,
spojrzeniem ogarnia, co cieniem się okryło

Dziękuję za sugestję, bardzo zresztą trafne i potrzebne
wiem że i tak ideałem nie jest

Pozdrawiam