mam oczy zmęczone od patrzenia na świat okryty ciemnością

ella_hagar

mam oczy zmęczone od patrzenia na świat okryty ciemnością

tylko nad nimi uciążliwa noc się rozpostarła, obraz mroków, które miały ich ogarnąć.
A sami byli dla siebie większym ciężarem niż ciemność
(Księga mądrości, 17,20)

Każdym papierosem zabija się bezradność.
Liczenie nie pomaga. Wstaje się, zaciąga obojętnym
światem, który drzemie za oknem, za parawanem
betonowych gmachów. Umysł, jak płochliwa jaszczurka
kryjąca się pod kamieniem, sięga coraz głębiej,
aż do ziemi pachnącej ciepłem tych, którzy odeszli.

Jest noc i mrok razi w oczy. Przepychanka ciszy
i strumieni bębniących w szyby z czułą zajadłością.
Czarne koty przechodzą przez uchylone powieki,
wyjmują z głowy sny, zmieniają spokój w wyczekiwanie.
Być może.

Leżysz w płytkim zagłębieniu łóżka, ramiona rozrzucone
w nieładzie po zapętlonych frazach myśli. Wpatrujesz się w to,
co nie wystarcza. Miksujesz pragnienia i nadzieję
z wykruszonym tytoniem z połamanych niedopałków.

Mieszkam nieopodal dworca, skąd mogłabym wyrwać się
do ciebie, uratować, ale w deszczowe noce, kiedy
ciemna przestrzeń pożera ściany, krępuje mnie
splątana gęstwina czerni, jedna i ta sama
misterna siatka odgradzająca wszystkich,
którzy nie zamykają bezsennych oczu,
którzy nie widzą, że jesteś i czy daleko,

którzy w świetle żarzącego się papierosa słuchają nocą
jak deszcz uderza w pustynię asfaltu.

.

Christine

Elu, przepiękny wiersz, chapeau bas!
Powiało wielką literaturą; celowo piszę literaturą, bo twój wiersz balansuje na granicy poezji i prozy w sposób jaki lubię. Czytając ma się wrażenie, że wiersz, sam w sobie będący perełką, jest wstępem do czegoś więcej, do magicznej opowieści o ludziach, uczuciach, marzeniach, lękach, o spełnionych i niespełnionych relacjach ze światem. Motto, które wybrałaś, daje poczucie nieskończoności tych relacji, tajemnicy, której nie potrafimy zgłębić.
Dojrzałaś, dziewczyno, w poezji panujesz nad każdym słowem, używasz przemyślanych i błyskotliwych metafor, jak ta, w drugiej strofie:

"Czarne koty przechodzą przez uchylone powieki,
wyjmują z głowy sny, zmieniają spokój w wyczekiwanie. "

Bardzo mi się podoba, miarą mojego zachwytu niech będzie to, że za szybko się wiersz skończył, chciałabym czytać dalej Wesoly

Shibbi

kurcze - ....racja Wesoly

piękny, a nawet za piękny - ....

znaczy materiał na kilka wierszy, czy nawet dwudziesto stronicowe opowiadanie

Czytałam kilka razy - i mało, żeby pozbierać obrazy jakie potworzyłaś Wesoly

właściwie - taki i i i i i .... spacer życia na granicy rekolekcji bez mędrkowania, a w refleksyjnej zadumie Wesoly

hmm........................

kakaz

Dziewczyna z papierosem w ustach, cierpiąca na bezsenność a co za tym idzie poszukująca sensu istnienia.Poszukiwania ukochanej istoty to jej istnienie lecz mroczna ciemność nie daje jej możliwości spotkania, spotkania z kimś kogo chciałaby spotkać ale....

ella_hagar

Christine, Shibbi, dziękuję dziewczyny za dobre słowa. : )
Kakaz, tak, mniej więcej o to chodzi. : )

Chciałam napisać wiersz, pracowałam nad tym. Nie mam pewności, czy do końca mi wyszło. Nie wiem czy to bardziej proza czy bardziej wiersz. : )
Skąd inni mają taką pewność? - gotowi są walczyć w obronie swojego dzieła, przekonani, że napisali wiersz, poezję. : )
A ja ? wciąż mam obawy, wątpliwości. Więc chyba wciąż jestem niedojrzała. : )

Jeśli coś się podoba w tym tekście, to bardzo się cieszę.

Chciałabym właśnie pisać coś na kształt – jak mówi Krysia - magicznych opowieści o ludziach, uczuciach, marzeniach, lękach, o spełnionych i niespełnionych relacjach ze światem. O samotności pośród ludzi, w wielkich miastach, o lękach i emocjach z tym związanych, itp.
Wciąga mnie ta tematyka po uszy.

Kłaniam się pokornie : )

Shibbi

Hagaruniu:)

Każdy by chciał pisać o tym, o czym TY marzysz - TO ludzkie i NASZE-................. i i i i TYLKO i T Y L KO tego się chce - w pisaniu .............ale , , . . , , , . . . , , , . hmm... Smutny

wychodzi jak wychodzi Smutny

(

Jasne, że wypracowany tekst lśni Wesoly

i widać od razu - że to nie takie "nakolanne" bleble:(

DAJ BOZIU - umięjętności w dalszym ciągu:) Wesoly

s,

ella_hagar

Żuczku mój niebieski : )

Ja tylko chciałam powiedzieć, że - cholera! - nie jestem pewna tego co piszę.
Że chciałam napisać wiersz, ale czy to wiersz czy proza poetycka, to cholera wie. : )

Owszem Krysia mówi, że wiersz, ale też, że wiersz balansuje na granicy poezji i prozy.
Marudzę nad swoimi tekstami, kręcę nosem, ale nie po to by domagać się komplementów. Po prostu mam w sobie taką niepewność.
No ale dobra, niech mój utwór będzie wierszem. Balansującym ale wierszem ; )))

Co do tematów pisania, to można przecież pisać o czymś innym np. o szczęściu, miłości, o przyrodzie, o życiu codziennym, niekoniecznie o samotności w przemijaniu.

Jednak wiadomo powszechnie, że mało ciekawe jest to, co ludzi łączy, bo najciekawsze jest to, co ludzi dzieli. : P

Buziaki lecą do Ciebie, żuczku.: )
PS. Gratuluję sukcesu na FL. : )

Christine

Hagaruniu - jak pisze Shibbi Wesoly

) - nie mnie oceniać co jest prozą, a co poezją, bo sama wciąż zbieram za swoje utwory zarzuty, że za dużo w nich prozy. Ja tu swoją miarę przyłożyłam i dla mnie jest w sam raz. Dlaczego w ogóle czuje prozę? Bo twój wiersz ma treść, ma wyraźny początek i koniec, a w dodatku posiada fabułę.
Ale jak zauważyłaś zrobił na mnie duże i pozytywne wrażenie. Ja lubię, jak tak jest w wierszu, o poezji niech świadczą metafory, rytm, układ no i - co najważniejsze - wieloznaczność.

Skała

Poruszył mnie.
Wypracowałaś słowami emocje do tego stopnia, że odczuwa się wrażenie że wiersz jest osobistą dedykacją dla czytelnika i tylko on jest wstanie rozszyfrować odpowiedź natury poznania samego siebie, poprzez samotność, i odbierania świata własnymi słowami.

Zgodzę się, że odczuwa się poczucie niedosytu, chciałoby się jeszcze i jeszcze. Może jest gdzieś druga część

Pozdrawiam

solarena

Ellu, zajrzałam, przeczytałam, zamyśliłam się głęboko i postanowiłam zamiast komentarza przetłumaczyć go na francuski, ofiarowując je Tobie.
Pozdrawiam serdecznie (Sol)arena

J’ai des yeux fatigués de regarder le monde couvert d’obscurité

Sg 17,20. Sur eux seuls pesait une nuit profonde, image des ténèbres qui leur étaient réservées, et ils étaient plus insupportables à eux-mêmes que les ténèbres.

Chaque cigarette tue l’impuissance.
Compter ne sert à rien. On se lève, aspire le monde
indifférent, qui somnole derrière la fenêtre, derrière le paravent
des immeubles en béton. L’esprit tel un lézard craintif
dissimulé par la pierre, va en profondeur
jusqu’à la terre sentant la chaleur de ceux qui sont déjà partis.

La nuit. L’obscurité meurtrit les yeux. La bousculade du silence
et les flot tapant dans les carreaux d’une douce rage.
Les chats noirs passent par les paupières entrouvertes,
ils tirent les rêves de la tête, le calme changeant en attente.
Il me semble.

Tu es couché au creux du lit, les bras écartés en désordre
sur les phrases emmêlées des pensées . Observant attentivement
ce qui ne suffit pas. Mixant les désirs et l’espoir
avec le tabac émietté des cigarettes cassées.

J’habite pas loin de la gare, d’où je pourrais m’échapper
vers toi, te sauver mais les nuits pluvieuses durant lesquelles
les ténèbres bouffent les murs, une masse entortillée
de noirceur m’emprisonne, toujours le même
délicat filet séparant tous ceux
qui ne ferment pas les yeux d’insomnies
qui ne voient pas, que tu es et si tu es loin,

qui dans la lumière d’une cigarette scintillante écoute la nuit
comment la pluie tambourine dans le désert de bitume…

Shibbi

To - to rozumiem koment Wesoly

nawet zazdroszczę deczko Wesoly

Christine

Przepięknie brzmi to w języku francuskim.
Jesteś super Wesoly

ella_hagar

Solareno. : )
Właśnie przeczytałam Twój przekład - jest śliczny. Choć przecież nie znam francuskiego ani też nie potrafię prawidłowo wymawiać francuskich słów.
Przetłumaczyłaś go pracowicie – jak myślę - i po raz chyba pierwszy podoba mi się mój własny wiersz. : )
Pisać nie jest łatwo i nieczęsto udaje się coś ładnego. Tłumaczyć też nie jest łatwo, ale za to jak to brzmi!

Nawet nie wiesz, jak bardzo jestem ci wdzięczna i ucieszona.
Dziękuję. To bardzo miłe.

Pozdrowienia bardzo serdeczne.
ela

Polka

,,Przepychanka ciszy,,

zazwyczaj bywa tak, że żyjemy planami na przyszłość bądź wspomnieniami
ze zbyt małą uwagą odnosimy się do chwili która jest ale przecież nadchodzi i mija. A tu proszę jakie bogactwo myśli pięknie zobrazowane znaczy warto warto w życiu się zatrzymać.
Czytam od dłuższego czasu i naczytać się nie mogę.
Serdecznie Elu Wesoly