czy tylko

kakaz

Z naturą to ja chodzę na codzień
wspieram ją nawet przez poranną mgłę
i patrzę na wieżę kościółka
gdzie nie bije dzwon na mszę

wiosną to ja opieram się o łąki uśmiechem
witam słońce na tarasie
przyrządzam wróblom śniadanie
a pierwszą mannę namawiam usilnie wnuczkę i jej buzię

umorusany po łokieć nawet nie wspomnę
że coś mnie łaskocze w pięty
jej minka mówi za siebie
a mnie jakby lat ubyło

czy nie jest pięknie kiedy urosły brzozy
i jej uśmiech, płacz z ząbkowania i pierwsze kroki
a to już rok cały od zimy do zimy
i te piękne loczki

nawet nie pamiętam czy jadłem śniadanie
jajecznica na maśle dobrze mi zrobi
tak pomiędzy spacerem i spaniem
kruszynką w obie strony

śpij a ja dokończę

Christine

Kaziu, czy to ty?
Ależ to całkiem inny wiersz niż zwykle...
Piękny wiersz i jakże dojrzały, mądry - po prostu super.
Oto co czas z nami robi.
Dzieci.
Wnuki.
Spokój.
Tyle jeszcze jest do rozdania....

solarena

Ujmujący…
Tak dziadkowie też są bardzo romantyczni i potrafią w codzienności dojrzeć jak natura towarzyszy naszym radościom, które rosną na naszych oczach.
Dużo tu czułości ukrytej za … jajecznicą.
Pozdrawiam serdecznie Solarena

hewka

jejku, cudny Twoj wiersz, serdecznosci sle i dla Domku tez:)