czas

mewa

łabędzie skradają się cicho a ich skrzydła
lekko unoszą się nad taflą wody
wczoraj moje myśli pachniały kawą seksem który boli
i nie dlatego że się starzeję ale nie kocham
już
ogrody buki zamykają w kręgu tajemnicę
wydobywam z nich resztki czułości splątanej jak letni bluszcz
tylko ptaki skradają się cicho jak gitarowy rif
on nuci mi się pod palcami nuci się nie brzmi

udaję inną kobietę rozchylam usta delikatniej maluję oczy
odkładam na bok apaszkę
niezauważalnie szyja stała się oczami duszy

hak

Noooo , a cóż to Mewa o kuńkurencji . Toż łabądek i większy zadziornieszy coby po bułkie tudzież inne żarło. Tak poważnie to odważny to wiersz , jeden z bardziej... napisany przez płeć nadobną. Poświatowska to czyniła ,aleć ona wiadomo kaskaderka. We podobach jam cały. I +++ za odewagie
Pozdravy :mrgreen:

mewa

Haku miły, no jak? ano tak, że mewa tolerancyjna chce być i ni ciut ciut zazdrosna Wesoly

że tam obok piękniejsze, większe pływają i ze dłuuuuuuuugimi szyjami Laughing

a jakoś tak ich coraz więcej... Laughing

Fajnie się czytaTwoje komenty.

dzięki za dobre słowo Embarassed

- to nie kokieteria, uwierzysz? Wesoly

pewniekiem nie uwierzysz:) Wesoly

Christine

Cała jestem w zachwytach (naśladując Haczyka Wesoly

)
Mewo, ależ twoja poezja dojrzała, wyrosła ponad poziomy Wesoly

To sprawa otwarcia się, odwagi, jak hak pisze, bardzo rzadkiej u płci nadobnej.
Moim zdaniem to jednak kobiety odważniej obnażają swoją duszę w wierszach, odrzucają tabu, a nawet zapominają o hamulcu bezpieczeństwa.

Piękny jet twój wiersz i tak wiele mówi o kobiecie.

solarena

Mewo, w odpowiedzi na Twój naprawdę mocny wiersz, załączam jeden z moich ciut starszy... jest to niestety tylko tłumaczenie, przyznaję, że gorsze od oryginału po francusku, ale... niech już będzie. Pozdrawiam serdecznie Arena

la chair pas chère (fr)

dans l’oubli les mains vacillent
nul ne remarque la lueur sur les planchers de bois sombre
l’orgueil s’épuise

les flèches de la conscience se fichent par avance
au bois de lendemains lancinants

les yeux formés épinglent des images
un prétendu amour
tressé en solitude
gémit dans le creux de la chambre

répudie moi de mon corps
efface la pâleur des nuits
mon ombre s’assombrit
se fond avec la bruyère noire

les bras se raidissent
sous les pensées désordonnées

ce temps ne finit pas

j’ôte ma peine tiède
couverte de rires sur le seuil du corps
mon âme pleure
au sein du rêve l’oubli

les yeux toujours fermés - sauver la face
la douleur prend le feu
respire le silence
amer

15/02/07

niedrogie ciało

ręce drżą w zapomnieniu
nikt nie zauważa poświaty
na podłodze z ciemnego drzewa
duma zużywa się

natychmiast błysk świadomości
przyczepia do deski jątrzące jutro
wyuczone oczy przypinają obrazy
wyplatana w samotności
uzurpowana miłość
zawodzi w kącie pokoju

odtrąć mnie z ciała
wymaż blade noce
przygasły cień
zlewa się z czarnym wrzosem
ramiona drętwieją wśród rozrzuconych myśli

ten czas nie ma końca

zrzucam z siebie ciepły ból
pokryty śmiechem na biegunie ciała
szloch ego
w centrum snu niepamięć

oczy wciąż zamknięte
byle zachować twarz
ból rozpala ogień
oddycha ciszą
gorycz

Shibbi

z szat obnażenie ------------------ Idea

Tak - odwaga GO wyniosła Wesoly

super

mewa

Dziękuję Wam Panie kochane:)
Areno z ogromną radością przeczytałam Twój wiersz:)

burza straszna, deszcz i parno:) pozdrawiam Was radośnie:)

hewka

czytalam, tzn bylam... sciski i usciski, dbaj o Siebie:)

ono

BARDZO! Z przyjemnoscia sie płynie po wersach

ella_hagar

Ładny wiersz, nie tyle ładne słowa, co po prostu takie jak trzeba, żeby mówiły.
Jakby duszą pisane.
Nastrój zasmucenia, pogodzenia się z sytuacją.
Klimatycznie jest, refleksyjnie.
Łabędź jako symbol marzeń, doskonałości?
A szyja jak oczy duszy, jak zwierciadło duszy - dokładnie widać na niej przeżywane emocje.

Sprytnie to ujęłaś Mruga

))
Podoba mi się bardzo.

Kłaniam się.

mewa

Hewko, Ono i Elu:) dziękuje Wam:)
pozdrawiam serdecznie:)