Nie chcę zadnej starości

Shibbi

Nie chcę żadnej starości.

Niech mi nikt nie wmawia z zachwytem, że dziewięćdziesiąt cztery lata to piękny wiek, bo albo się rozryczę, albo walnę.
Nie chcę ani dożyć tej mordęgi, ani tego podziwiania, jak to się pięknie trzymam i nie wyglądam na tyle. Niech coś lub ktoś uchroni mnie od tego czasu, kiedy bez względu na to czy w pałacu, lepiance, czy w hospicjum codziennie oczekuje się na śmierć, a raczej umiera ze strachu przed nią.
Patrzę na mamę starowinkę i zastanawiam się, czy jest ziemska granica starzenia się naszego ciała, a jeśli tak, to ile może znieść najpierw starzejący się osobnik, a potem obsługujący go delikwent?
Uważam że o wiele lepiej rozwiązał Stwórca ten sam problem u zwierząt. Dajmy na to taki koń czy krowa – ani nie łysieje jeden z drugim, ani nie szpecą ich zmarszczki, brodawczaki, starcze plamy czy inne obrzydlistwa, które odstraszają od nas nawet najbliższe nam osoby. W sierści dobrze się mają i godnie wyglądają do ostatnich swoich dni. Nikt ich nie straszy Alzheimerem czy Parkinsonem. Nie wspomnę o wężach, których ząb czasu nie tyka i chyba tylko wytrawny zoolog odróżni starego od młodzika. Grzechotnik bez laski grzechocze do śmierci, boa bez protetyka dusi sprawnie w razie głodu, a kobra wcale nie zasupli się w supeł z powodu sklerozy czy demencji starczej.
A człowiek?
Mamy docześnie śmiertelną powłokę i to jest nie wetowalne, ale czy nie dało się tak skonstruować naszego organizmu, żebyśmy odchodząc z tego świata nawet w wieku stu lat byli w dobrej formie fizycznej?
Przypuszczalnie można było ulepszyć nie tylko fizyczną, ale i psychiczną formę, tylko pewnie w tym wszystkim o coś chodzi, a o co? Może dowiem się tam, choć to marna satysfakcja.

Christine

Właściwie zgadzam się z tym, co piszesz, Schibbi, w całej rozciągłości, jeśli chodzi o moją starość. Chcę żyć tylko tyle czasu, ile będę mogła być osobą samodzielną i decydującą o sobie i ani chwili dłużej.Nie chodzi mi o wygląd (starczy) i związane ze starością cierpienia, ale o moją godność. Zawsze byłam niezależna, osobna i samowystarczalna, więc moja psyche nie zniosłaby uzależnienia od łaski osoby opiekującej - bez względu na pokrewieństwo lub nie.
Jednak...
gdy myślę o mojej mamie, która odeszła wcześnie i cicho, to mam do losu wielki żal, że nie pozwolił mi na opiekę nad jej starością. Wyobrażam sobie idealistycznie, że czuwam nad nią, myję, karmię, usadawiam na słoneczku, a w zamian mam zwykłą obecność, pełną mądrości życiowej i czułości matczynej. Choćby nawet czasem okazała się jędzą, miałabym poczucie przynależności krwi serdecznej ; przecież póki mamy rodziców, wciąż jesteśmy dziećmi.

Wiem, że to idealizm, a życie jest obrzydliwe w drobiazgach.
I co z tego?

Shibbi

hmmm... też tak myślałam - a właściwie myślę nadal - czekam, że moja zamieni się - jak w bajce żaba w królewnę - że moja zamieni sie w cudną staruszkę.
Idea

możne się doczekam - Wesoly

Christine

A ja już wiem, kiedy się zmieni Wesoly

ella_hagar

Bardzo fajne te twoje felietony, Shibbuszko. Lekkie w formie.
Babskie. Nie znaczy, że mężczyznom wstęp wzbroniony, ale fajne po babsku.
Twój osobisty punkt widzenia, co najsmaczniejsze w tym co piszesz. Wesoly

Starość? Z nią jest tak, że nikt nie chce, ale musi. Wesoly

)))

Mimo wszystko chciałabym żyć długo, choć przyznaję, że w zdrowiu, szczęściu i sprawności.
Marzy mi się 140 lat.
Każdy wiek ma swoje uroki.
Jedna starsza pani rzekła mi: nie chcę być młoda. Już byłam.

A o innej mi opowiadali, że:
W rozmowie z młodym kolegą prawnuczki okazała się świetną rozmówczynią. Była w dodatku urocza – zadbana, uśmiechnięta, sympatyczna.
Oczarowany młody człowiek wykrzyknął z zadowoleniem:
- Mimo swojego wieku jest pani piękna.
A ona odpowiedziała radośnie:
- A dlaczego mam nie być piękna? Przecież mam dopiero 75 lat.

Lubię ludzi starych. Wzruszają mnie.
Moi rodzice odeszli tak nagle... Nie miałam okazji zobaczyć ich prawdziwej starości. I chyba w każdej staruszce i staruszku szukam ich...

Wesoly

stary krab

Może też bym nie chciał starości, ale ona mnie zechciała, nie będę na nią wybrzydzał. Najczęściej łapie mnie w objęcia kiedy nieporadnie wstaję w nocy, żeby się, no wiecie co, a potem, żeby sobie melisy zaparzyć, po niej się jeszcze czasem zasypia, albo od tego ciepła w przełyku i dalej, albo od zmęczenia samymi trudnościami z zasypianiem.
Moja matka nie żyła długo, co nie znaczy, że jej się spoczynek nie należał. Wychowała nas dziewięcioro i jeszcze czterech stryjów, w tym trzech chromych. A ojciec jej nie szczędził, wszystkie prace w polu i zagrodzie wykonać musiała tak jak matki jedynaków, czy wieśniaczki bezdzietne. Zmarła w wieku 49 lat, a jej cierpień nie życzę dziewięćdziesięciolatkom.
Chyba każda marność jest rzeczą względną.

Pozdrawiam młode panie w średnim wieku i rezolutne seniorki.

Shibbi

hmm..... smutne to jak cholera krabciu Embarassed

ale takie życie - jedni dostają powołanie o trzydzieści za wcześnie, inni plączą sie miedzy nami - choć już sami nie bardzo wiedzą, ze tu są Rolling Eyes

To prawda, że nie mamy nic w tej materii do powiedzenia, a jak już ----------- to niezmiernie mało,ale pogderać zawsze można Wesoly

Pozdrawiam dziarskich facetów z garnuszkiem ciepłej melisy Wesoly

antra

Zgadzam się w zupełności z treścią, ale pytam czy jest tu jakieś przesłanie, jeśli tak to jakie? Sama jestem w tym niewdzięcznym wieku i uzmysławiam sobie, że nie tyle moja kondycja/wcale niezła/. dokucza mi, co stosunek ludzi młodszych, ich spojrzenia mówiące- czy ty jesteś jeszcze na tyle rozumna, że wiesz o co chodzi, albo - co ty tu jeszcze na tym świecie robisz, zabierasz nam miejsce, jesteś brzydka zaśmiecasz świat... no i eutanazja, pewnie dobre rozwiązanie. Nie zachwyca mnie przekraczanie siedemdziesiątki, ale czy mam alternatywę?

stary krab

Siedemdziesiątka jest chyba dla asekurantów. Zarówno na liczniku samochodowym, jak i kalendarzowym. Dopiero przekroczenie setki robi wrażenie.

Pozwoliłem sobie zażartować. Tak naprawdę najważniejszy jest stan "techniczny" i psychiczny seniora. Nie prędkość i maksymalne osiągi, ale to, czy jedzie się swoim pasem, czy się dostrzega kolory świateł i czy, mimo kurczu, jesteś w stanie operować sprzęgłem i hamulcem.

Pełnej sprawności przez kolejny rok życzę. Wesoly