Idzie lato wygonem zielonym...

poetka

„Idzie lato wygonem zielonym
łąką miedzą co nie zna kosy
w kapeluszu zaś bukiet cyklamenów niesie
zborze jęczmieniem szumi w oddali
nad wodą tańczącą
nad wodą szemrzącą
migoczą w złocie słońca
słoneczników talary
słowiki skowronki i czyże
śpiewają tak ślicznie czarująco
hipnotycznie nieraz
że chciałoby się – ach –
zanurzyć poprzez ciebie
tam gdzie czas zastyga w bezruchu
na krańcach błysku oczu
łagodną gęstwiną
oddalić się
od plagiatu minionego stulecie
fin de siècle -
diabelska hybryda
z talerzem w ręce
w podartej sukience
niesie ku spiżowej dolinie
diariusz
a w nim nieobecne wspominki
zaplecione w wianki rumianków lawendy kwiat
utkane z mleczów i traw
zwiędłym liściem powiało
powietrze iskrzy rozrzutnością
młodą ręką zaciska
lampkę pragnienia
odchodzi
poprzez trzepot bocianich skrzydeł
wygląda odlotu
płynie przemija odchodzi
z uśmiechem pocałunkiem
odfruwają ptaki moich snów”

mewa

lekki, romantyczny , fajny.

proszę zwróć uwagę na literówkę - stulecie, czytam stulecia.
pozdrawiam i witam:)

poetka

Bardzo dziękuję za tę informację. Nawet nie zauważyłam błędu.
Literówki, tak, zdarzają mi się chyba najczęściej.

Większość moich wierszy pochodzi z mojego debiutanckiego tomiku "Lapidaria myśli".

Pozdrawiam.

lukaszzek

Masz talent, ale poducz ortografi..ee