WIOSENADA

ella_hagar

WIOSENADA

wszystko jakby w nowym świetle –
fiołki na gruzach ogrodzenia,
kramarz w alejce, co watę cukrową kręci
jak kłębek słodkiej nadziei,
kartki w brulionach poetów i
właśnie!

pan się ładnie wzrusza? to te żółte mlecze -
akwarelowe chlapnięcia i taka przez to lekkość
jakby z dołka na szczyt i jeszcze, jeszcze
coś z Nerudy, odwiecznego, nieuchwytnego,
coś, co chciałoby się zgarnąć w ramiona.

i jak w magii sztukmistrza – strzelają pędy,
ćwierkania, trzepoty rzęs, czerwień na ustach
pachnie czerwienią i pana dżinsy z plamą
słońca jak rozlana czułość, pomyślałam:

to przecież kwitnie wiosna, na moich policzkach
kolory jak ślady zmieszania po lirykach
pisanych przez tamtych poetów, wszystkich
ich chcę dziś skreślić, więc gdyby ta wiązka światła
na panu przelała się w moje okaleczone miejsca,
moglibyśmy – bez wstępu, zbędnych kaw i kina –
łączyć rytmy i rymy, zacząć własny tomik.

ale, ale, pan z białą kartką bez słowa
odchodzi? ile to w człowieku wzruszenia
ramion! i jeszcze wyrwane z ust westchnienie
jak chłodny powiew wiatru w przejściu na ty.

kramarz rozłożył czarny parasol, zaczęło padać –
orzeźwienie, z którym nie wiadomo co zrobić.

mlecze nabrały wody w usta.

.